Freitagsansprache

Die Warnung vor denen, die behaupten, Sûfiyyah zu sein

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Ahzâb, Âyah 70:

                            ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا﴾       

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid Allâh gegenüber gehorsam und sprecht die Wahrheit.

Allâh, der Erhabene, hat Seinen Dienern befohlen, die Wahrheit zu sprechen, d. h. das zu sagen, was dem Richtigen entspricht. Die Aussagen werden nicht gemäß der Einbildung derer, die kein Wissen über die islamische Religionslehre haben, als gut eingestuft, weil diese Menschen verwerfliche Aussagen als gut einstufen und gute, der Religion entsprechende Aussagen, als falsch ansehen könnten. Der Grund hierfür ist, dass sie nicht in der Lage sind, islamisch-rechtlich zu urteilen und gemäß ihrer Einbildung, die fern von den islamischen Grundlagen ist, entscheiden. Zudem hat der Teufel ihnen bestimmte Handlungen und Taten geschmückt, sodass sie daran festhalten, diese verteidigen und diejenigen schmähen, die ihnen widersprechen. Sie bemerken nicht, dass das Gegenteil ihrer Meinung das Richtige ist. Die Gescheiten und Intelligenten hingegen hüten sich vor solch einem Verhalten. Also kommt es auf die Menschen an, die die islamische Religionslehren gelernt sowie den Qur´ân und die Aussagen des Propheten studiert haben, in Kenntnis über die Aussagen der anerkannten Gelehrten sind und die Regeln praktizieren. Diese Menschen sind diejenigen, die man nachahmen sollte, denn die Regel – über die keine zwei Muslime streiten – ist: Was islamisch-rechtlich gut ist, ist gut und was islamisch-rechtlich schlecht ist, ist schlecht. Zu den Plagen unserer als auch vorangegangener Zeit gehören Menschen, die sich zu den Sûfiyyah zählen, obwohl sie keine sind. Sie widersprechen dem Qur´ân und dem Hadîth und haben die Allgemeinheit getäuscht und Menschen in ungelobte Stufen arglistig hinabgesenkt und sind somit Helfer des Teufels gegen die Menschen geworden, auch wenn sie es nicht bemerken. Die Ursache hierfür ist ihre Unwissenheit und ihr Absehen vom Erlernen dessen, worauf sie von der islamischen Religionslehre angewiesen sind, deswegen haben sie gemäß ihrer Einbildung mit gut oder schlecht geurteilt und wurden von der Strömung in den üblen Sumpf der eigenen Meinung gerissen. Ich meine diejenigen, die behaupten, den Sufismus zu praktizieren. Sie behaupten, die besonderen Lehren zu praktizieren, jedoch entspricht ihre Praxis nicht den Grundlagen des Sufismus, denn der Sufismus basiert auf den Lehren des Qur´ân, des Hadîth und der Übereinstimmung der Gelehrten; was diesem widerspricht, lehnt er ab.

Es gibt Menschen, die behaupten, den Sufismus zu praktizieren, jedoch haben sie ihm sehr geschadet, somit ist es notwendig, vor ihren Aussagen zu warnen. Einige von ihnen behaupten, dass Allâh Sich in den Menschen auflösen würde; Gott bewahre! Andere von ihnen haben gesagt: Allâh ähnelt nichts und niemandem und Er ist alles. Wiederum andere haben behauptet: Wenn zwei, die Geschlechtsverkehr haben, glauben, dass sie eins sind, dann entfällt die Großwaschung. Sie meinen damit, dass wenn sie glauben würden, dass sie eins wären, also weil sie beide Allâh wären, sich vereint hätten, dann müssten sie keine Großwaschung vollziehen. Dieser Unglaube ist sehr abscheulich. Die Beispiele für die Unwissenden, die sich zu den Sûfiyyah zählen, sind viele; in ihren Sitzungen geschehen viele Sünden und Abscheulichkeiten aufgrund ihrer Entfernung von der islamischen Religionslehre und ihrer blinden Nachahmung, die im Gegensatz zu den religiösen Beweisen stehen. Sie ergeben sich ihrem Schaykh in allem und widersprechen ihm in nichts, sogar sagte jemand von ihnen: Der Fehler des Schaykh ist besser als das Richtige seines Schülers. Haben diese Menschen nicht davon gehört, dass eine Frau dem großen Gefährten ^Umar Ibn al-Khattâb in einer Angelegenheit bezüglich der Brautgabe widersprochen hat und ^Umar daraufhin sagte: Eine Frau lag richtig und ^Umar lag falsch. Dieses Ereignis wurde von Sa^îd Ibn Mansûr in seinem Sunan überliefert.

Ist es ihnen etwa entgangen, dass at-Tabarâniyy überlieferte, dass Ibn ^Abbâs überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ gesagt hat:

لَيْسَ أَحَدٌ إِلَّا يُؤْخَذُ مِنْ قَوْلِهِ وَيُدَعُ غَيْرَ النَّبِيِّ

Die Bedeutung lautet: Jeder macht mal zutreffende und mal unzutreffende Aussagen, außer ein Prophet.

Ein Schaykh ist nicht geschützt, dementsprechend weist man ihn auf seinen Fehler hin, wenn er einen macht. Es ist nicht erlaubt, ihm zu gehorchen, wenn sein Verlangen Sünde ist. Zu diesen Menschen gehört eine Gruppe, die bekannt ist als al-Yuschrutiyyah, die dem Schaykh ^Aliyy Nûr ad-Dîn al-Yaschrutiyy asch-Schâdiliyy zugeschrieben wird. Jedoch sprechen wir ihn und den Schaykh asch-Schâdhiliyy von den Schandtaten frei, die diese Menschen, die sich ihnen zuschreiben, begehen. Die Männer und Frauen dieser Gruppe küssen sich gegenseitig die Hände; zudem ist über sie bekannt geworden, dass sie einem, der schwört, nur dann glauben, wenn er beim Namen ihres Schaykh schwört. Sie sprechen die einfachen Menschen an und leiten sie im Namen der Religion in ihre Abweichung; sie haben viele Menschen vom Sufismus abgeschreckt, jedoch ist der Sufismus von ihren ungültigen Lehren freizusprechen. Zu ihren abscheulichen Handlungen gehört ihr Verfälschen des Namens Allâh; sie treffen sich in den Nächten und wollen – wie sie behaupten – Dhikr-Sitzungen abhalten und verfälschen den Namen Gottes, indem sie anstatt Allâh „Âh, Âh“ sagen, wobei Allâh in der Sûrah al-A^râf, Âyah 180 sagt:

﴿وَلِلَّهِ ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰ فَٱدۡعُوهُ بِهَاۖ وَذَرُواْ ٱلَّذِينَ يُلۡحِدُونَ فِيٓ أَسۡمَٰٓئِهِۦۚ سَيُجۡزَوۡنَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ١٨٠﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh hat Namen, die auf Seine vollkommenen Eigenschaften deuten, so ruft Ihn mit diesen und haltet euch von denjenigen fern, die Seine Namen verfälschen, sie werden das bekommen, was ihren Handlungen entspricht.

Der Ausdruck „Âh“ deutet nicht auf Vollkommenheit, sondern bringt die Klage und den Schmerz zum Ausdruck, also verfälschen und verändern sie damit die Namen Gottes. Der frühere Schaykh der Azhar-Universität, Schaykh Salîm al-Bischriyy, möge Allâh ihm gnädig sein, wurde über die Sitzungen solcher Menschen gefragt und sagte: Es ist verboten, an deren Sitzungen teilzunehmen. Menschen, die in der Zeit des Schaykh ^Aliyy al-Yaschrutiyy und später gelebt und seine Biographie festgehalten haben, haben erzählt, dass er zu den großen Heiligen gehörte sowie dass Karâmât für ihn geschehen sind; als aber einige seiner Befolger übertrieben haben und abgewichen sind, hat er begonnen, vor ihnen zu warnen.

Wer den tatsächlichen Sufismus befolgen will, der soll ihn bei den entsprechenden großen Gelehrten lernen; der Sufismus hat Führungspersonen. Diejenigen aber, die lügnerisch behaupten, ihn zu befolgen, werden von Allâh zur Rechenschaft gezogen werden.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Wisse, dass einige Menschen dem rechtschaffenen Schaykh ^abdu l-Qâdir al-Djîlânî Aussagen zugeschrieben haben, die er niemals gesagt hat und die Unglauben beinhalten. Eine dieser falschen Aussagen ist die folgende:

Und wenn ich mein Geheimnis in das Höllenfeuer werfen würde,

so würden die Flammen aufgrund meines überwältigenden Beweises erlöschen.

Dies widerspricht der islamischen Religion und ist somit keine Aussage, die ein gläubiger Muslim tätigen würde. Denn dieser weiß, dass Allâh das Paradies und die Hölle für die Ewigkeit erschaffen hat und diese niemals vergehen werden. So wird auch das Feuer der Hölle auch niemals erlöschen. Das ist der Glaube eines jeden Muslims.  Wie kann also diese Aussage dem ehrenwerten Schaykh ^abdu l-Qâdir t zugeschrieben werden?

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh gibt dem Propheten (Muhammad) einen höheren Rang und die Engel bitten Allâh darum, ihm einen höheren Rang zu geben. O ihr Gläubigen, bittet auch ihr Allâh darum, dem Propheten einen höheren Rang zu geben und seine Gemeinschaft vor dem zu schützen, was der Prophet für sie befürchtet.

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ

الحذر من أدعياء التصوف زورًا

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ، اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ القائِلِ في كِتابِه الكَريمِ في سورةِ الأَحْزَابِ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا﴾[1].  

لقد أمرَ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ عِبادَهُ الْمُؤْمِنِينَ بِالْقَوْلِ السَّدِيدِ وَهُوَ عِبَارَةٌ عَنِ القَوْلِ الْمُوَافِقِ لِلْحَقِّ الذِي حَسَّنَهُ الشَّرْعُ وَأَقَرَّهُ، وَلَيْسَ القَوْلُ الحَسَنُ السَّدِيدُ هُوَ مَا يَعْتَبِرُهُ الناسُ الذينَ لَيْسَ لَهُمْ فَهْمٌ فِي الدِّينِ قَوْلًا حَسَنًا، لأنَّ أمثالَ هؤلاءِ قَدْ يَرَوْنَ القَوْلَ الفَاسِدَ حَسَنًا كَمَا قَدْ يَرَوْنَ القَوْلَ الحَسَنَ الْمُوَافِقَ لِشَرْعِ اللهِ فَاسِدًا، وَذلكَ أَنَّهُمْ أَضَاعُوا الْمِيزانَ الشرعيَّ فَقَاسُوا الْمَسائِلَ بِمُجَرَّدِ الرَّأْيِ البَعِيدِ عَنْ ضَوَابِطِ النَّقْلِ، وَبِالتَّالِي فَالْعِبْرَةُ إذًا بِالنَّاسِ الذِينَ فَقِهُوا الدِّينَ وَعَرَفُوا كتابَ اللهِ وسُنَّةَ نَبِيِّهِ صلى الله عليه وسلم وأَقْوَالَ العُلَمَاءِ الْمُعْتَبَرِينَ وَعَمِلُوا بِالْأَحْكَام، لِأَنَّ القَاعِدَةَ الدِّينِيَّةَ التِي لَا يَخْتَلِفُ فِيهَا مُؤْمِنَانِ وَلَا يَنْتَطِحُ فِيهَا عَنْزَانِ أَنَّ مَا حَسَّنَهُ الشَّرْعُ فَهُوَ حَسَنٌ وَمَا قَبَّحَهُ الشَّرْعُ فَهُوَ قَبِيحٌ.

وَمِمَّا ابْتُلِينَا بِهِ في هَذَا الزَّمانِ وَغَيْرِه مِنْ سَالِفِ الأَزْمَانِ نَاسٌ انْتَسَبُوا إلَى التَّصَوُّفِ
وَهُوَ مِنْهَمُ بَرَاءٌ فَخَالَفُوا الكِتابَ وَالسُّنةَ وَلَبَّسُوا علَى العَوَامِّ فَكَانُوا عَوْنًا لِلشَّيطانِ علَى الناسِ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ، وَمَا ذاكَ إِلَّا بِسَبَبِ جَهْلِهِمْ وَإِعْرَاضِهِمْ عَنْ طَلَبِ مَا يَحْتَاجُونَهُ مِنْ عُلومِ الدِّينِ، عَنَيْتُ بذلكَ أَدْعِياءَ التَّصَوُّفِ الذِينَ انْتَسَبُوا إلَى هذَا النَّهْجِ الرَّاقِي الحَسَنِ علَى غَيْرِ مَا يُوَافِقُ أُصُولَ وَقَوَاعِدَ التَّصَوُّفِ، وَذَلِكَ لأَنَّ أصلَ التصوفِ مَبْنِيٌّ علَى مُوَافَقَةِ الكِتَابِ وَالسُّنةِ وإجماعِ الأُمَّةِ وَأَنَّهُ لَا يُعْتَدُّ بِمَا خَالَفَ ذَلِكَ.

أَمَّا وَقَدِ انْتَسَبَ أُنَاسٌ للتَّصَوُّفِ فَأَفْسَدُوا وَأَلْحَقُوا بِمَذْهَبِ القَوْمِ شَيْنًا فَاحِشًا فَقَدِ
اقْتَضَى ذلكَ التَّحْذِيرَ مِمَّا يَقُولونَ فَمِنْهُمْ مَنْ زَعَمَ والعياذُ باللهِ أَنَّ اللهَ تعالَى يَحُلُّ في الأَشْخَاصِ اهـ وَمِنْهُمْ مَنْ قَالَ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ وَهُوَ عَيْنُ كُلِّ شَىءٍ اهـ وَمِنْهُمْ مَنْ قَالَ إِذَا اعْتَقَدَ الفَاعِلُ وَالْمَفْعُولُ بِهِ أَنَّهُمَا وَاحِدٌ سَقَطَ الغُسْلُ اهـ وَمُرَادُهُ إذَا اعْتَقَدَ النَّاكِحُ وَالْمَنْكُوحُ أَنَّهُمَا وَاحِدٌ أَيْ أَنَّهُمَا اتَّحَدَا لِأَنَّهُمَا اللهُ فَلَا غُسْلَ عَلَيْهِمَا، فَمَا أَشْنَعَ هذَا الضَّلَالَ البَعِيدَ.

والكلامُ في مَخَازِي جهلةِ المتصوفةِ كثيرٌ وطويلٌ وكمْ يحصُلُ في مجالِسِهِمُ اليومَ مِنْ ضلالاتٍ وَتُرَّهَاتٍ وَقَبائِحَ بسببِ بُعدِهمْ عنِ العِلْمِ الشرعيِّ وتَقْلِيدِهمُ الأَعْمَى الذِي يتَعَارَضُ معَ دَلِيلِ الشرعِ حيثُ يُزَيِّنُ بعضُهُمْ لِلْبَعْضِ التَّسْلِيمَ لِلشَّيخِ وَعَدَمَ الاعْتِرَاضِ علَيْهِ في أَيِّ شَىءٍ، بَلْ قَدْ قَالَ أَحَدُهُمْ مَرَّةً خَطَأُ الشيخِ خَيْرٌ مِنْ صَوَابِ الْمُرِيدِ اهـ وَلَيْتَ شِعْرِي أَلَمْ يَطْرُقْ أَسْمَاعَ هَؤُلاءِ حَادِثَةُ الْمَرْأَةِ التِي عَارَضَتْ عُمَرَ بْنَ الخطَّابِ رضيَ اللهُ عنهُ وَرَدَّتْ علَيْهِ فِي مَسْأَلَةِ مُهُورِ النِّساءِ فقَالَ عُمَرُ أَصَابَتِ امْرَأَةٌ وأَخْطَأَ عُمَرُ اهـ والقصةُ بتَمَامِهَا رَوَاهَا سَعِيدُ بنُ مَنْصُورٍ في سُنَنِهِ.

أَلَمْ يَنْظُرْ هؤلاءِ في حَدِيثِ الطبرانيُّ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ لَيْسَ أَحَدٌ إِلَّا يُؤْخَذُ مِنْ قَوْلِهِ وَيُدَعُ غَيْرَ النَّبِيِّ اهـ.

فالشيخُ ليسَ مَعْصُومًا بَلْ يُراجَعُ وَيُرَدُّ عَلَيْهِ إِنْ أَخْطَأَ وَلَا يَجُوزُ أَنْ يُطَاعَ فِي مَا أَمَرَ إِنْ كَانَ أَمْرُهُ مُخَالِفًا لِلشَّريعَةِ. وَمِنْ هَؤُلَاءِ فِرْقَةٌ يُعْرَفُونَ بِاليَشْرُطِيَّةِ نِسْبَةً إلَى الشيخِ علِيّ نُورِ الدینِ اليَشْرُطِيِّ الشَاذِلِيِّ الذِي نُبَرِّئُهُ وَنُبَرِّئُ الشيخَ الشاذِليَّ مِمَّا سَوَّغَهُ هَؤُلاءِ الْمُنْتَسِبُونَ إليهِمَا لِأَنْفُسِهِمْ فَرِجَالُ وَنِسَاءُ هذهِ الفِرْقَةِ يُقَبِّلُ بَعْضُهُمْ أَيْدِيَ بَعْضٍ، وَاشْتَهَرَ عَنْهُمْ أَنَّهُمْ لَا يُصَدِّقُونَ الحَالِفَ إلَّا إِذَا حَلَفَ بِسَيِّدِهِمْ. وَمِنْ قَبَائِحِ بَعْضِهِمْ أَنَّهُمْ يَجْتَمِعُونَ في اللَّيالِي فِي مَا يُسَمُّونَهُ الحَضْرَةَ بِدَعْوَى الذِّكْرِ فَيَتَحَلَّقُونَ لِيَذْكُرُوا اللهَ بِزَعْمِهِمْ فَيُحَرِّفُونَ القَولَ وَيَعْصُونَ اللهَ بِتَحْرِيفِهِمْ لِلَفْظِ الجَلَالَةِ الله فَيَقُولُونَ ءَاه ءَاه، وَرَبُّنَا عَزَّ وَجَلَّ يقولُ في سُورَةِ الأَعْرَافِ ﴿وَلِلَّهِ ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰ فَٱدۡعُوهُ بِهَاۖ وَذَرُواْ ٱلَّذِينَ يُلۡحِدُونَ فِيٓ أَسۡمَٰٓئِهِۦۚ سَيُجۡزَوۡنَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ١٨٠﴾. وَمَعْنَى الحُسْنَى الدَّالَّةُ علَی الكَمَالِ، وَلَفْظُ ءَاه ليسَ مِنَ الأَلْفَاظِ الدَّالَّةِ علَى الكَمَالِ بَلْ هُوَ لَفْظٌ مَوْضُوعٌ لِلشِّكَايَةِ والتَّوَجُّعِ، وهذا إِلحادٌ في أَسْماءِ اللهِ أي تحريفٌ وَتَبْدِيلٌ. وَقَدْ سُئِلَ شَيْخُ الأَزْهَرِ الأَسْبَقُ الشيخُ سليمٌ البِشْرِيُّ رحمهُ اللهُ عَنْ هَؤُلاءِ فقالَ حُضُورُ مَجَالِسِهِمْ حَرَامٌ اهـ وَقَدْ ذَكَرَ مَنْ تَرْجَمَ لِلشَّيْخِ عَلِيٍّ اليَشْرُطِيِّ مِنْ مُعَاصِرِيهِ وَغَيْرِهِمْ أَنَّ اليشرطيَّ كانَ مِنْ أَكَابِرِ الصَّالِحِينَ وَلَهُ کَرَامَاتٌ عَظِيمَةٌ فَافْتَتَنَ بِهِ بعضُ أَتْبَاعِهِ في بِلَادِ الشامِ فزَاغُوا فَبَلَغَهُ ذلكَ فَأَرْسَلَ يُحَذِّرُ مِنْهُمْ.

فَمَنْ أَرَادَ التَّصَوُّفَ الحَقَّ فَلْيَأْخُذْهُ مِنْ أَعْلَامِهِ الأَكَابِرِ أَئِمَّةِ الهُدَى الذِينَ شَهِدَ بِهُدَاهُمْ أَهْلُ العِلْمِ الْمُعْتَبَرُونَ، فَلِلتَّصَوُّفِ أَهْلُهُ وَأَمَّا الذِينَ يَدَّعُونَهُ إِفْكًا وَيُخَالِفُونَ شَرْعَ اللهِ فَسَيُحَاسِبُهُمُ اللهُ. هذَا وَأَسْتَغْفِرُ الله.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. وَاعْلَمُوا أَنَّ بعضَ النَّاسِ نَسَبُوا إلى الوَلِيِّ العارفِ الشيخِ عبدِ القادِرِ الجِيلانيِّ مَا لم يَقُلْهُ مِمَّا هُوَ كُفْرٌ وَمِنْ ذَلِكَ قَوْلُهُمْ

وَلَوْ أَنَّنِي أَلْقَيْتُ سِرِّي علَى لَظَى   لَأُطْفِئَتِ النِّيرَانُ مِنْ عُظْمِ بُرْهَانِي

وَهَذَا رَدٌّ للنُّصوصِ لا يَقُولُه مُؤْمِنٌ عَرَفَ أَنَّ اللهَ خَلَقَ الجنةَ والنَّارَ لِلْبَقَاءِ فَلا تَفْنَيَانِ أبَدَ الآبَادِ وأنَّ نارَ جهنمَ لا يَلْحَقُهَا انْطِفَاءٌ أبدًا. هَذِهِ عقيدَةُ كلِّ مُسْلِمٍ، فكيفَ يُنْسَبُ هذا الكلامُ إلى الشيخِ عبدِ القادرِ رضيَ اللهُ عنه.

اللهمَّ ءَاتِ نُفوسَنا تَقْوَاهَا وَزَكِّهَا أنتَ خَيْرُ مَنْ زَكَّاهَا أَنْتَ وَلِيُّهَا وَمَوْلَاها اللهمَّ اغْفِرْ لَنَا مَا قَدَّمْنَا وَمَا أَخَّرْنَا وَمَا أَسْرَرْنا وَمَا أَعْلَنَّا وَمَا أَنْتَ أَعْلَمُ بهِ مِنَّا أَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَأَنْتَ الْمُؤَخِّرُ وأَنْتَ علَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِيرٌ اللهمَّ الْطُفْ بالمسلمينَ واكْفِهِمْ ما أَهَمَّهُمْ وَقِهِمْ شَرَّ مَا يَتَخَوَّفُونَ وَفَرِّجْ كُرُباتِهِمْ واشفِ مَرْضَاهُمْ وَارْحَمْ مَوتَاهُمُ الْمُؤمِنِين وَقِهِم شَرَّ مَا يَتَخَوَّفُونَ. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

 سورة الأحزاب ءاية 70.[1]

Cuma Hutbesi

Yalan Yere Sufiliği İddia Edenlerden Uyarı

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ  O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا﴾

Manası: Ey iman edenler, Allâh’tan korkun ve doğruyu söyleyin.

(El-Eḥzâb suresi, 70. ayet)

Allâh, mü’min kullarına doğru sözlülüğü emrediyor. Bu da dinimizin güzel gördüğü ve ikrar ettiği hakka muvafık olan bir sözdür. Ancak güzel ve doğru söz, dinde anlayışları olmayanların güzel söz olarak gördükleri değildir. Zira bunun gibiler, İslam dinine uygun olan sözü fasit olarak gördükleri gibi, fasit olanı güzel olarak ve yanlışı doğru olarak görebilirler. Bu ise, şer-î mizanı kaybetmelerinden ve meseleleri, nakil kurallarından uzak, yalnızca kendi görüşlerine göre kıyasladıkları için. Şeytan da onlara sözlerini ve amellerini süslemektedir ve onlar böylece bunun hak olduğunu zannediyorlar. Üstelik bunun için herhangi bir bedil görmüyorlar, bilakis onu müdafaa etmek için başkalarına karşı geliyorlar ve kendilerine karşı gelenleri ayıplıyorlar.

Onlar, üzerinde bulundukları şeyin, doğrunun zıttı olduğunu fark etmeyip bilmiyorlar.

Bu durum, zeki olanların uzak durduğu ve kendileri için razı olmadıkları bir durumdur.

Böylelikle ibret, din ilmini öğrenen, Kur’ân’ı, peygamber efendimizin hadislerini ve âlimlerin sözlerini bilen ve bu ilim doğrultusunda amel edenlerdedir. Bu gibi insanlar örnek alınır. Zira mü’minlerin kendisinde ihtilafa düşmediği kaide şu şekildedir: İslam dininin güzel gördüğü şey güzel, kötü gördüğü şey ise kötüdür.

Bu ve geçmiş zamanda başa gelen belalardan birisi de kendilerini tasavvuf ehlinden görüp hakikatte ise onlardan uzak olan insanlardır. Onlar Kur’ân’a ve peygamber efendimizin hadislerine karşı gelmektedirler. Avam tabakasından olan insanları kendilerine bağlayıp – onlar farkında olmadan – uçuruma düşürmekteler. Böylece farkında olmadan şeytana yardım ediyorlar. Bu ise cehaletlerinden ve ihtiyaç duydukları din ilmini öğrenmemelerinden kaynaklanıyor. Bir şeyi iyi veya kötü görmeyi görüşlerine göre belirliyorlar. Akan sel onları birlikte götürüp onlar kendi hevalarının bataklıklarında boğuluyorlar. Bundan kastım tasavvuf iddiasında bulunan ve kendilerini bu güzel ve değeri yüksek yoldan sayan, hakikatte ise tasavvufun usulü ve kaidelerine uymayan insanlardır. Nitekim tasavvufun aslı, Kur’ân, peygamber efendimizin hadisleri ve ümmetin icmaaı üzere bina edilmiştir. Buna zıt düşen şeyler ise tasavvuftan değildir.

Kendilerini tasavvuf ehlinden sayıp toplumun yoluna aşırı kirlilik getiren insanlar var. Dolayısıyla onların dediklerinden uyarmak gerekir. Onların bazıları, hâşâ Allâh’ın şahısların içinde çözüldüğünü söylüyorlar. Onların bir kısmı da Allâh hakkında hiçbir şeye benzemediği söylemelerine rağmen O’nun her şey olduğunu söylüyor. Bazıları şöyle diyor: ’Fail ve mef’ul, kendilerinin bir olduğuna itikat ederse, gusül düşmüş olur. Bu sözleriyle şunu demek istiyorlar: Evlenen erkek ve kadın bir olduklarını, yani birleştiklerine itikat ederlerse, – zira onlar Allâh’tır – üzerlerine gusül farz değildir. Bu sapkınlık ne de çirkindir. Kendilerini haksız yere tasavvuftan sayanların cehaletlerinin kötülükleri çoktur. Onların oturumlarında, İslam ilminden uzak olmalarından ve dinimize zıt düşen körü körüne taklit etmelerinden dolayı nice sapkınlıklar, hurafeler ve kötülükler bulunmaktadır. Onlar birbirlerine şeyhe karşı teslimiyet ve ona hiçbir şeyde itiraz etmeme hususunu süslüyorlar. Hattâ bir keresinde birisi şöyle dedi: ‘Şeyhin hatası müridin doğruyu isabet etmesinden hayırlıdır.’ Onlar bir kadının Ömer İbn-u’l Hattâb’a kadınların mehirleri ile alakalı bir meselede karşı geldiği hadisesini duymadılar mı?! Ömer İbn-u’l Hattâb şöyle demişti: ‘Bir kadın doğruyu konuştu ve Ömer hata yaptı.’ Kıssanın tamamını Sa’îd bin Mansûr Sunen’inde rivayet etmiştir.

Ayrıca şu sözüne bakmadılar mı:

لَيْسَ أَحَدٌ إِلَّا يُؤْخَذُ مِنْ قَوْلِهِ وَيُدَعُ غَيْرَ النَّبِيِّ

Manası: Herkesin kimi sözleri alınır ve kimileri bırakılır, peygamber hariç. (Taberani İbn-i Abbâs’tan)

Dolayısıyla şeyh hatadan korunmuş değildir ve hata işlediğinde düzeltilir. İslam dinine muhalif olan bir şeyi emretmesi hususunda ona itaat etmek caiz değildir.

Bunlardan biri de Şeyh Ali Nuruddîn El-Yeşrutî’ye nisbeten Yeşrutiyye olarak bilinen bir fırkadır. Şeyh El-Yeşrutî ve Şeyh Şâzilî’yi kendilerini onlara nisbet eden insanların cevaz verdikleri meselelerden tenzih ederiz. Bu fırkanın erkek ve kadınları birbirlerinin ellerini öpüyorlar. Onlar hakkında meşhur olan şeylerden birisi de, yemin edene, ancak ve ancak şeyhi üzere yemin ettiğinde inanmalarıdır. Bunlar cahillere gelip onları din adı altında fitneye uğratırlar ve birçok insanı tasavvuftan uzaklaştırırlar. Hakiki tasavvuf ise bu uydurmalardan uzaktır. Bazılarının kötülüklerinden de geceleri bir araya gelip kendilerince zikir halkası oluşturup Allâh’ın ismini telaffuz ederken tahrifte bulunup günah işlemeleridir. Allâh diyecekleri yerine ’Ah, Ah’ diyorlar. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَلِلَّهِ ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰ فَٱدۡعُوهُ بِهَاۖ وَذَرُواْ ٱلَّذِينَ يُلۡحِدُونَ فِيٓ أَسۡمَٰٓئِهِۦۚ سَيُجۡزَوۡنَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ﴾

Manası: Allâh’ın kâmil sıfatlarına işaret eden isimleri vardır. O’na bu isimlerle nida’da bulunun ve O’nun isimlerini tahrif edenlerden uzak durun. (El-E’râf suresi, 180. ayet)

’Ah’ lafzı ise Allâh’ın kâmil sıfatlarına işaret etmemektedir. Bilakis bu, şikayeti ve acı duymayı ifade eden bir lafızdır. Allâh diyecekleri yere ‘Ah’ demeleri ise Allâh’ın ismini tahrif etmektir. Eski Ezher şeyhi Şeyh Selim El-Bişrî şöyle demiştir: ‘Onların oturumlarında bulunmak haramdır.’

Şeyh Ali Nuruddîn El-Yeşrutî’nin asrında yaşayan bazıları ve başkaları onun büyük salihlerden olduğunu ve kendisinin kerametleri olduğunu anlatırlar. Şam bölgesinde ona tabi olanların bazıları fitneye uğrayıp yoldan saptılar. Şeyh Yeşrutî’ye bu haber ulaştığında, onlardan uyarmıştır. Hakiki tasavvufu isteyen onu büyük âlimlerden, hidayet imamlarından alsın. Zira onların doğru yolda olduğuna muteber âlimler şahitlik etmektedir. Tasavvufun ehli vardır. Yalan yere tasavvuf iddiasında bulunan ve İslam dinine muhalif olanlara gelince, Allâh onları hesaba çekecektir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Hamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebû Ḥanîfe, Mâlik, eş-Şafiî ve Aḥmed ve sâlih evliyalardan razı olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Tasavvuf iddiasında bulunup gerçekte sahte tasavvufçu  olan kimselere karşı dikkatli olunuz.

Biliniz ki bazı insanlar, büyük veli ve arif olan Şeyh Abdulkâdir Ceylani’ye söylemediği ve küfür olan bazı sözler isnat etmişlerdir. Bu sözlerden biri de şudur:

„Eğer sırrımı alevlere (Cehenneme) atacak olsaydım, delilimin büyüklüğünden dolayı ateşler (cehennem) sönerdi.“

Bu söz, nasları (Kur’ân ve sahih hadisleri) reddetmek anlamına gelir ve Allâh’ın cennet ve cehennemi ebedî kalmak üzere yarattığını bilen bir mümin asla böyle bir şey söylemez. Çünkü cehennem ateşi asla sönmez, bu her Müslümanın inancıdır. Bu durumda bu sözün Şeyh Abdulkâdir Ceylani’ye nispet edilmesi nasıl mümkün olabilir?

Allâh ondan razı olsun, Şeyh Abdulkâdir Ceylani böyle bir sözü asla söylememiştir. Bu tür isnatlara karşı dikkatli olunuz.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ  salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir!

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!